امسال عید با فاطمیه گره خورده است.
اگر بخواهیم فقط یک روز را روز شهادت دانسته و عزادار ام ابیها باشیم تکلیفمان مشخص است.
اگر به احترام دل داغ دار مولا می خواهیم چند روزی را با آن امام همام همدردی کنیم بهتر است کمی حواسمان جمع باشد مبادا کاری کنیم که ظاهرمان با یک شیعه عاشق علی علیه السلام متفاوت باشد.
نوروز، رستاخیز طبیعت است و بهانه ای برای یاداوری مبدا و مقصد حیات. برای همدیگر آرزوی برکت کنیم و دید و بازدیدها را به نیت صله رحم و به منظور تقویت الفت بین مومنین یا امر به معروف و نهی از منکر انجام داده و چنین فرصتی را برای ترویج باورهای دینی خود از دست ندهیم.
فقط حواسمان باشد احترام دل داغدار مولا را داشته باشیم. سرور عزیزم جناب حاج آقای صدیقی – نه آن حاج آقا صدیقی معروف!- پیامک داده بود تا به سهم خود خوانندگان اشک آتش را به رعایت شأن و منزلت فاطمیه دعوت کند. امر ایشان را اطاعت کردم:
امسال بهار غرق ماتم باشد
نوروز به فاطمیه توأم باشد
کی شاد دل شیعه شود از نوروز
وقتی که دل علی پر از غم باشد.
راستی یادمان نرود عید را بدون یاد شهدا آغاز نکنیم. التماس دعا
شکرالله مساعیکم!
حجت الاسلام جهانشاهی معروف به طلبه عدالتخواه سیرجانی و محسین شیرازی دقایقی پیش از زندان آزاد شدند.
این دو بسیجی غیور جبهه ولایت و عدالت، در جریان تحصن طلاب ناهی از منکر شهرستان بروجرد دستگیر شده بودند و شش ماه را در زندان اوین گذراندند.
در این خصوص حرف ها و تحلیل های مهمی وجود دارد که در وقت مقتضی منتشر خواهد شد.
ضمن تشکر از همه بسیجیان بی نام و نشان امام خامنه ای که در این مدت تلاش بی شائبه ای را برای حمایت از این دو بزرگوار انجام داده بودند آزادی حجت الاسلام جهانشاهی و محسن شیرازی را تبریک عرض می کنم.
آیا صدا و سیما به دنبال فتنه انگیزی است؟
سرویس نقد رسانه پایگاه 598 - گرایش سیاسی علی دارابی، فردی که می گویند زمانی جزوه «چرا احمدی نژاد؟» را نوشت، از آنجا که همراه و همسو با جریان غالب رسانه ای حاکم بر کشور و نیز جریان حاکم بر مجلس است، کمتر باعث ایجاد فشارها بر او می شود. او در انتخابات مجلس جبهه پایداری را می کوبد و البته این جریان رسانه های خاصی برای دفاع از خود ندارد.
چندی بعد رئیس جمهور را در رسانه ملی با بنی صدر تشبیه نموده، مصاحبه زنده اش را قطع و پس از سالها بر زمین گذاردن مسأله مهم «مناظره»، یکدفعه چند برنامه مناظره محور راه می اندازد و هر دو طرف را از مخالفین دولت انتخاب می کند، صرفاً جهت اطلاع را مأمور زدن دولت می کند و آن را از نقد دیگر رئوس قدرت که مخالف با رئیس جمهورند منع می نماید و به بهانه نقد مجلس، نمایندگان سوم تیری را له می کند.
جسورانه در هفته نامه مخالف دولت «پنجره» یادداشت می نویسد و تمام تهمت های ناروای موجود در فضای رسانه ای را مستقیماً نثار رئیس جمهور می کند و در آخرین اقدام خود، به بهانه ویژه نامه انتخاباتی در بیست و سی، در تحلیل مشترک خود با رسانه های ضدانقلاب، رسماً اعلام می دارد که اگر مشائی تأیید صلاحیت نشود، رئیس جمهور قصد ایجاد آشوب در کشور را دارد...
البته او به دلیل فقدان قانون نظارتی بر صدا و سیما و همراهی جریان مجلس و رسانه های جریان قدرت، یکه تازی های خود را بدون هیچ واهمه ای انجام می دهد و بر فریاد مظلومیت مخالفینش تنها پوسخندی می زند و می گوید «اگر کسانی با بنی صدر احساس تشابه می کنند، مشکل خودشان است». حال در فقدان قید «قانون» و «فشار رسانه ای» آیا قید دیگری هست که دست صدا و سیما را از یکه تازی های یکسویه خود کوتاه نماید؟
صدا و سیما در دو سه سال اخیر نشان داده است که حتی قید مهم «دین و اخلاق» نیز قادر به کنترل او نیست. دارابی و ضرغامی بودجه های چند صد میلیاردی سازمان را همچون پول تو جیبی خود تصور نموده و به صورت فله ای اقدام به تأسیس شبکه های بی مخاطب، ساخت برنامه های بی حاصل و سریال های الف بدون داشتن حداقل استاندارد می نمایند.
آنها چنانچه مجبور به توقف پخش سریالی هم شوند، هیچ دغدغه ای از بابت پرداخت خسارت از بوجه بیت المال به تهیه کننده آن ندارند و این کار را در کمال آرامش، بدون نگرانی از جایی که بخواهند پاسخگوی آن باشند و احتمالاً خدایی که در پیشگاه او بایستند، انجام می دهند. لذا لحظه ای تردید در پرداخت بودجه های خاموش و حتی علنی برای له کردن جریانات سیاسی دیگر ندارند.
بسیاری از کارشناسان رسانه معتقدند اگر تعلل و عدم مهارت صدا و سیما نبود، هیچگاه کشور در فتنه ای قریب به 9 ما اسیر نمی آمد و مسأله در همان هفته های اول تمام می شد. اما با وضع کنونی به نظر می رسد اینبار خود صدا و سیما قصد دامن زدن به فتنه ای جدید را دارد که لحظه به لحظه نیز بر آتش آن می دمد.
صدسال بعد با این شبهه چه باید کرد؟
فرض کنید خداوند به شما صد یا صد و پنجاه سال دیگر مهلت داد که در این دنیا زندگی کنید. فرض محال که محال نیست!
صد، صد و پنجاه سال بعد زنده اید و بسته به شرایط روزگار خود احساس می کنید باید گامی برای شهدا برداشته و یاد و آموزه های آنان را به عنوان یک فرهنگ سازنده و تعالی بخش در جامعه خود احیا نمائید. به دور و برتان که نگاه می کنید هیچ یک از رزمندگان دوران دفاع مقدس را در قید حیات نمی بینید. برای ترویج فرهنگ شهید و شهادت، چاره ای ندارید جز این که از کتاب ها و آثار منتشر شده آن دوران به عنوان تنها منابع موجود و میراث گرانسنگ دوران ایثار و رشادت استفاده نمائید. تا می آئید اندکی به خود جنبیده و قشر جوان جامعه را به سمت الگوگیری از شخصیت های ثبت شده در این کتاب ها ترغیب نمائید ناگهان چشمتان به مقاله ای می افتد که نویسنده آن بنای آثار مکتوب دفاع مقدس را به چالش کشیده و قابلیت استناد به آن کتاب ها را مورد شبهه قرار داده است. شما به خوبی و بهتر از هر کسی می دانید که فرهنگ ایثار و شهادت در زمان حیات رزمندگان و راویان خاطرات آن دوران نیز دارای بدخواهانی جدی بوده چه برسد به زمانی که قرن ها از آن روزگار گذشته است. به هر حال دشمنان اسلام و انقلاب اسلامی، نیک دریافته اند که الگوگیری جوانان نسل های جدید ایران اسلامی از شهدای بلندمرتبه ای که جوانی خود را وقف احیای آموزه های دین اسلام و مقابله با زیاده طلبی چپاولگران تاریخ کرده اند منافع آنان را با خطر نابودی مواجه می سازد؛ پس چاره ای نداشته و ندارند جز این که به انحای مختلف، به هجو و تحریف و انکار وقایع انسان ساز دوران دفاع مقدس بپردازند.
داشتید فرض می کردید که صد، صد و پنجاه سال بعد، یک روز صبح از خانه بیرون آمده اید و روزنامه ای خریده اید که در یکی از صفحات آن بنیان خاطرات و ارزش های به جامانده از شهدا با چنین شبهه ای مواجه شده است:
" ... زندگی شهدای دفاع مقدس و حماسه های نقل شده درباره آنان افسانه ای بیش نیست. عده ای برای آن که با انتساب خود به افرادی بزرگ، کسب وجهه ای در زمان خویش نمایند با استفاده از قدرت تخیل خود دست به خلق ذهنی قهرمان هایی کاذب زده اند.... بالاترین دلیل در غیرقابل اعتماد بودن بسیاری از متون به جا مانده از آن دوران این است که هیچ یک از کتاب های منتشر شده پس از جنگ تحمیلی از نظارت کافی برخوردار نبوده اند. به طور مثال هیچ قانونی وجود نداشته که از نویسنده کتاب خاطرات دفاع مقدس مدرکی بخواهد که ثابت کند آیا او حضوری در جبهه داشته است یا خیر؟! یا این که آیا خاطرات نقل شده در زمان خود مورد تأیید چند نفر از شاهدان موثق قرار گرفته است؟ نبود چنین نظارتی احتمال تحریف و غیرواقعی بودن خاطرات ثبت شده و تأثیر انگیزه های شخصی را قوت می بخشد. با این وصف دیگر نمی توان خاطرات و مکتوبات به جا مانده از دوران دفاع مقدس را مجموعه ای متقن دانست چه برسد به آن که بتوان از آن به عنوان یک فرهنگ، الگو گرفت..."
خواندن چنین مطلبی حسابی حالتان را می گیرد. احتمال می دهید فراگیر شدن چنین شبهاتی، دیر یا زود، اساس گنجینه فرهنگی دفاع مقدس و آموزه های مکتب ایثار و شهادت را به چالش کشانده و ضرورت ترویج آن را در ذهن جوانان با شبهه و تردید جدی مواجه سازد. بنابر باورهای خود و دغدغه ای که برای پررنگ ساختن راه و هدف شهدا دارید تلاش می کنید پاسخی برای این شبهه فرهنگ سوز! پیدا نمائید. هیچ یک از شاهدان حماسه های بزرگ شهدا نیز دیگر در قید حیات نیستند تا به کمک شما آمده و بر صداقت خاطراتی که درباره علمداران بی ادعای خمینی، بیان شده است شهادت دهند. به نظر شما آن موقع چه کاری از دستتان برمی آید؟
حالا بگذارید با ذکر یک مثال تاریخی به طرح این بحث ادامه دهیم.
در دوران حکومت بعضی از غاصبان جایگاه امامت، پول هایی خارج شد تا به واسطه آن احادیثی جعلی منتسب به پیامبر اکرم (ص) اشاعه پیدا کند. بخشی از احادیث نیز دچار تحریف شد. احادیثی نیز سوزانده شد و محو گردید. امروز حوزه های علمیه مجبور هستند با بهره گیری از علومی همچون رجال و درایه و تراجم به بررسی اسناد و راویان احادیث بپردازند تا روایت های درست را از نادرست تشخیص دهند. با این حال هنوز هم بسیاری از دشمنان تشیع با استفاده از برخی احادیث غیر موثق که متأسفانه در تعدادی از کتب نقل شده است به هیاهوی تبلیغی و تخریب آئین شیعه دست می زنند. آیا این پیش بینی محتمل نیست که مثلاً صد یا صد و پنجاه سال دیگر برای اثبات حقانیت خاطرت دفاع مقدس با مشکل مواجه شده و به زحمت بیفتیم؟
چند سالی است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تنها در صورتی به کتاب های دفاع مقدس مجوز انتشار می دهد که محتوای آن از سوی بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس و یا کنگره های بزرگداشت شهدا مورد تأیید قرار گرفته باشد. اصل این قانون نشان می دهد دغدغه نسبت به خطر تحریف خاطرات دفاع مقدس در بین مسئولان امر وجود داشته است.
این مصوبه به دلیل عدم جامعیت، متأسفانه نتوانسته کارکرد لازم را به همراه داشته باشد. راقم این سطور بارها شاهد بوده است که برخی مسئولان نظارتی بنیاد حفظ آثار با اعمال سلیقه های شخصی، باعث دلسردی نویسندگان و پژوهشگران دفاع مقدس گردیده اند. به طور مثال یکی از کارشناسان بنیاد مذکور از آن جا که به تشخیص خود کتاب فرهنگ جبهه را غیرمعتبر! می دانست استناد به منابع آن در کتابی پژوهشی را مردود شمرد.
یکی دیگر از ضعف های این مصوبه، قابلیت دور زدن قانون توسط برخی ناشران است. باز هم راقم این سطور، خود شاهد بوده است که کتابی از سوی کارشناسان بنیاد حفظ آثار در یکی از استان ها مردود شمرده شد اما ناشر آن، نامه تأیید کتاب خود را از بنیاد حفظ آثار یکی دیگر از استان ها دریافت نمود!
مهم ترین ضعف این نوع نظارت سطحی، زمینه سازی برای ظهور همان شبهه ای است که در ابتدای این گفتار بدان پرداختیم. واقعیت آن است که امروز اگر یک جوان جنگ ندیده هم بر اساس تخیلات خود کتابی را با عنوان خاطرات شخصی اش از دوران جنگ تحمیلی منتشر نماید هیچ ناظری متوجه این امر نخواهد شد. حتی وزارت فرهنگ و ارشاد نیز مدرکی از شناسنامه نویسنده کتاب درخواست نمی کند. این مطلب را کسی ادعا می کند که خودش بارها از پیچ و خم های اداری این نهادها عبور کرد و سهل انگاری بعضی مسئولان را شاهد بوده است. در گوشه و کنار، گاه کتاب هایی در خصوص دفاع مقدس منتشر می شود که برخی خاطرات آن از سوی همرزمان نویسنده به شدت مورد خدشه قرار می گیرد. کافی است نام چند نمونه از این آثار مخدوش در بین نسل های بعد فاش شود آن وقت است که بدخواهان فرهنگ ایثار و شهادت، همان چند اثر مخدوش را با سوءاستفاده از فقدان قوانین جامع نظارتی، دستاویزی قرار خواهند داد که با تعمیم و سرایت آن به سایر آثار دفاع مقدس از اساس استناد این کتب و خاطرات را به ورطه تردید بکشانند.
تصویب و اعمال قوانین جامع نظارتی بر آثار مکتوب دفاع مقدس، امری بایسته و انکار ناپذیر است که انشالله محقق خواهد شد.
در کنار تصویب چنین قانونی، لازم است با راه اندازی یک پایگاه اختصاصی کتب دفاع مقدس، برای هر یک از این کتاب ها پوشه ای اختصاص داد که در آن، مجموعه نقد و نظرهای کارشناسان و خوانندگان آثار به همراه توضیحات مصنف گردآوری شود. مشابه این پیشنهاد در کتاب " دا " تا حدودی جامه عمل پوشیده است. نویسنده این اثر فاخر در انتهای کتاب خود، نوشته هایی از برخی شاهدان عینی وقایع ذکر شده را ثبت و درج نموده که کمک شایانی بر اتقان متن و استناد محتوای اثر می نماید.
"مستند سازی" خاطرات دفاع مقدس در زمان حیات نویسندگان و شاهدان آن خاطرات، اگر چه کمی دشوار به نظر می رسد، اما توجه به خطرات تاریخی پیش روی این خاطرات که به زوایایی از آن اشاره شد ما را متقاعد می سازد که حتی اگر کمترین ثمره این تلاش ها ارائه حداقل ده کتاب مستند و غیرقابل خدشه به نسل های بعد تاریخ کشورمان باشد باز هم ارزش آن را خواهد داشت که به چنین اهتمام مجدّانه ای دست بزنیم.
والسلام علی عبادالله الصالحین.
جواد اکبرین برادر من است!
2- 2- لحظاتی پس از آن که تصویر جواد اکبرین در کنار یک خواننده لس آنجلسی در فضای مجازی منتشر شد، بلافاصله برخی دوستان حزب اللهی آن ور آب، نسخه ای از آن را برایم ارسال کردند و بنا بر پیشینه نگارش مطلبی در نقد و تحلیل سقوط شخصیتی نامبرده توسط این قلم با عنوان "بر نشیب انحطاط"، انتظار داشتند به این بهانه دوباره دست به کار شوم و... در پاسخ همه دوستان اعلام کردم از نظر من جواد اکبرین (دوست و برادر عزیزم!) یک جنازه متحرک و فراموش شده سیاسی است که می خواهد با نمایش دوباره وادادگی خود، یک بار دیگر به احیای یاد و نام به گنداب نشسته اش بپردازد. زمانی به این باور دست پیدا کردم که دیدم حتی بسیاری از دوستان و همفکران وی نیز شیرین کاری های منافقانه اش را فاقد عمق و اندیشه تلقی کرده و جیره خواری اش بر سفره دشمن را در تعارض با ادعای مهمل آزاد اندیشی او دانسته اند. فردای آن روز خبرگزاری فارس به انعکاس آن تصویر پرداخت و ناخواسته مراد جواد را برآورده ساخت.
3- 3- اگر می دانستم حاج حمید رسایی قصد دارد صفحاتی از نشریه اش را به سیر انحرافی جواد اختصاص دهد سعی می کردم بنابر همان دلیل که گفتم ایشان را از چنین کاری برحذر دارم. رسایی در نقد جواد نوشت و جواد نیز در پاسخش، دل سفید کاغذ را به سیاهی کشاند. نکته جالب این جا بود که نشریه نه دی، در فضایی آزاد به درج پاسخ جواد و نقد آن پرداخت. آن جا خواندم که جواد مخالفانش را فاسق خواند و خودش را فرهیخته ای اهل علم! دانست. همان سال هم که مطلبی را در نقد جواد نوشته بودم وی در پاسخ به پرسش مکتوب یک دودآبادی شعرفروش و شخصیتی سرشار از تهی، نقد خودش را نتیجه بی سوادی نقاد برشمرد.
4- 4- این که جواد چقدر اهل کذب است و در توهماتش غوطه می خورد و علمش به درد کوزه می خورد و... حرف هایی خاله زنکی است که اگر چه شواهد اثبات آن ناتمام است، ولی به هیچ وجه پرداختن به آن را در راستای هدفی که از نقد او داشته ام نمی بینم و به پاس سال های رفاقت از این نوع مجادله پرهیز می کنم. اگر ما اهل فسقیم انشالله راه هدایتمان هموار شود و عاقبتمان ختم به خیر.
5- 5- مطلب قبلی ام درباره جواد فقط دارای یک اشکال بود. من بنا بر خبر یکی از دوستان هم پالکی جواد، نوشتم که او به انگلیس رفته است. مدتی بعد دوست مشترکی این مطلب را تکذیب کرد و من هم بلافاصله در ذیل آن نوشتار، تکذیبه وی را منتشر نمودم. اگر چه بر کسی پوشیده نیست که پناهندگی به کشور فرانسه و قلم به مزد شدن برای رسانه های استعماری غرب، فرقی با پناهندگی به انگلیس ندارد که گفته اند: کلّهم ظلمٌ واحد!!
6- 6- اختلاف ما با برادران اهل سنت به خاطر صحت یا عدم صحت سجده بر مهر نیست. فارغ از مباحث فرعی، مسئله مبنایی ما با آنها بحث حقانیت ولایت مولای متقیان است که ادله غصب آن توسط خلفا به هیچ وجه قابل کتمان نیست. دعوای ما با جواد اکبرین هم به خاطر چند موضع پیش پا افتاده سیاسی و حب و بغض های شخصی نیست. این را به دوستان او نیز گفته ام که شکر خدا اغلب در این مسائل سر تأیید فرود آوردند. جواد به هر دلیل علمی(؟!) یا روحی و روانی، هم زمان با رونق گرفتن بساط فتنه، با استفاده از بوق های تبلیغی دشمنان دین، البته با ژستی دین پژوهانه! افاضاتی شعارگونه را در لزوم به رسمیت شناختن دشمنان امام زمان (عج) و ناکارآمدی فقه شیعه برای اداره جامعه به زبان آورد که سکوت در مقابل آن در قالب هیچ تکلیفی نمی گنجید. جالب آن بود که جواد در حالی دم از ناتوانی آموزه های شیعی در اداره حکومت می زد که خودش برای اثبات تعارض نظام اسلامی ایران با اسلام اصیل، به نهج الیلاغه علی علیه السلام استناد می نمود! در این دنیای مادی زده پر زرق و برق و در این زمانه پرعافیت و بی عاقبت، هنوز چند قطره خونی در رگ غیرتمان جاری است تا اسلام را خط قرمز خود دانسته و پای حریم آن حتی با برادران خویش سر داد و ستد نداشته باشیم.
7- 7- با جواد، آن موقع که عشقش سعید قاسمی و حسین الله کرم بود و دغدغه انقلاب داشت و با کنسرت موسیقی به مخالفت برمی خواست و چفیه نگذاشتن در خیابان را علامت وادادگی تلقی می کرد و بچه های قد و نیم قد را برای نماز جماعت در انظار عموم به میدان ولی عصر (عج) تهران می کشاند و چپ نگاه کردن به عکس آقا را مستحق مشت آهنین می دانست و... برخورد خوبی صورت نگرفت. در قبال اشتباهات کوچک و خیرخواهانه جواد، تقابلی سخت و نابود کننده در نظر گرفته می شد. بحثی نیست. اما مگر برخی نهادهای نظارتی برای سایر نیروهای خط مقدمی انقلاب، کف و سوت زده اند؟! با جواد اکبرین شرط! می بندم که اگر همین الان به کشور باز گردد و دستگیر شود مطمئن باشد مجازاتی که برای خیانت های ناجوانمردانه اش تعیین می شود از مجازات طلبه عدالتخواه سیرجانی و بسیجی نوزده ساله ولایی- محسن شیرازی که خدا گواه است اگر آقا اشاره کند خودش را برای اسلام و انقلاب به کوره آتش می اندازد- سنگین تر نخواهد بود. مجازاتش از طلبه های کم سن و سال بروجرد که در اعتراض به وضعیت بدحجابی شهرشان تجمعی بیست نفره ترتیب دادند و ناباورانه، به احکامی چون زندان و شلاق و تبعید! محکوم شدند شدیدتر نخواهد بود. تاریخ شهادت خواهد داد فتنه گر بزرگی چون مهدی هاشمی پس از دو ماه بازجویی با ارائه وثیقه آزاد شد و انشالله روزی حکمش صادر خواهد شد ولی طلبه عدالتخواه سیرجانی که برای یاری طلاب بروجرد در تحصنشان شرکت کرده بود – حتی اگر بپذیریم کارش اشتباه باشد- با گذشت شش ماه و عدم صدور حکم قطعی، همچنان در زندان به سر برده و حتی با ارائه وثیقه هم نمی تواند چند روزی را نزد خانواده اش بگذراند. تاریخ گواهی خواهد داد دخترک فیروزه ای سردار دارندگی، به خاطر همه اهانت های وقیحانه اش به نظام و شهدا تنها شش ماه حبس شاملش شد ولی کسی که به او توهین کرد – و عملش قابل دفاع نیست - به نه ماه زندان و شلاق محکوم گردید. ما این مسائل را با چشمان باز می بینیم و در مقابل آن سکوت نمی کنیم؛ اما به هیچ وجه اشتباهات چند مسئول لجوج و کژاندیش را به پای انقلاب و نظام نخواهیم نوشت. امیدوارم دلسوزان نظام در دادگاه ویژه روحانیت، با دیدن امثال جواد اکبرین، قدر امثال علی رضا جهانشاهی و همه طلبه های مظلوم و خط مقدمی انقلاب را بدانند که بداخلاقی ها و سخت گیرهای این و آن ذره ای در ارادتشان نسبت به نظام و ولایت خللی وارد نساخت و...
8-
8- فاعتبروا یا اولی الابصار!
تکلیف ما را با شهدای ارامنه مشخص کنید!
حوالی چهارراه ولی عصر (عج) در خیابان نوفل لوشاتو خیابانی هست با نام شهید وارطان آرکلیان.وارطان، نخستین شهید ارامنه ایران است. او در طول مبارزه با طاغوت، جوان های محل را جمع می کرد و برضد شاه شعار می داد و در شب 22 بهمن 57 در درگیری های اطراف صدا و سیما به ضرب گلوله یک پلیس به ظاهر مسلمان! به شهادت رسید. در تهران قبرستانی وجود دارد که مخصوص شهدای ارامنه است.
اکنون که ما از سر لج با احمدی نژاد بعد از سال ها سکوت در قبال ده ها خیانت برخی مسئولان، ناگهان به حرف آمده و شهادت مسیحیان را منکر می شویم تکلیفمان در قبال شهدای اقلیت های مذهبی میهنمان که با تمام وجود در راه اعتلای نام این کشور به جهاد پرداخته اند چیست؟
آیا باید نام خیابان شهید وارطان آرکلیان را بعد از سه دهه، تغییر دهیم؟ آیا باید تابلو نوشته های مزار شهدای ارامنه را عوض کنیم؟ فردا اگر تهدیدی متوجه این آب و خاک شد رویمان می شود روی یاری برادران اهل کتاب خود حساب کنیم؟
بسوزد پدر سیاست که گاه عالم و ظالم را هم نوا می سازد.
بعضی حزب اللهی ها چه راحت رودست می خورند!
مجری سابق برنامه دیروز، امروز، فردا در ادامه نوشت: «نزدیک به 60 کشور در مراسم تدفین چاوز شرکت کرده‌اند. حضور احمدی‌نژاد در آن مراسم و واکنش کاملاً متمایز مردم و خانواده چاوز نشان از عمق نفوذ ایران اسلامی در آن سوی دنیا و تشکیل یک جبهه بزرگ بین‌المللی علیه امریکا است. احمدی‌نژاد اینجا نماینده اسلام و نماینده جمهوری اسلامی است نه یک شخصیت حزبی، چرا باید اصل این اتفاق بزرگ که بیش از پیش امریکا و جبهه استکبار را عصبانی می‌کند تحت‌الشعاع یک عکس قرار گیرد. عکسی که منتشر شد کاملاً آگاهانه و به موقع بود. یک پارازیت که اصل ماجرا را به حاشیه می‌راند و جالب است که مأموریت این پارازیت برعهده جریان حزب‌الله گذاشته شد. این همان جنگ روانی و رسانه‌ای است که بچه حزب‌اللهی‌ها دنبالش می‌گردند. اما فهمیدنش کمی پیچیده است.»
اقساط وامی که از شهدا گرفته ایم تمام نشده است!
نام شهدا باید زنده بماند و مقامشان برای همیشه تاریخ محترم شمرده شود. یاد و خاطرات آنان نیز به عنوان یک فرهنگ سازنده، میراث گرانسنگ سال های حماسه و ایثار است که برای ثبت و ترویج آن باید نهایت اهتمام را به کار برد.
2- امکانات ما برای ثبت و ترویج خاطرات دفاع مقدس با محدودیت هایی مواجه است که تأثیر آن در کند شدن حرکت های فرهنگی مرتبط با جهاد و شهادت، قابل اغماض نیست. فراموش نکنیم این محدودیت ها صرفاً در امور مادی و انسانی خلاصه نمی شود. با توجه به میزان سنّ بسیاری از جاماندگان قافله شهادت و راویان خاطرات دفاع مقدس، بی تعارف باید اذعان کرد که بیشتر از دو سه دهه، فرصتی برای تکمیل ناگفته های تاریخی این ملت باقی نمانده است.
بعد از ذکر این دو مقدمه کوتاه، خوب است به این پرسش پاسخ دهیم که تکلیف نسل های بعد برای دسترسی به نام و خاطرات قهرمانان ملی خود چیست؟
به راستی برای ترویج آموزه های دفاع مقدس، ورای فعالیت های امروز، نمی توان از روش های ابتکاری دیگری بهره گرفت؟
یکی از ماندگارترین و مستندترین روش ها برای انتقال خاطرات دفاع مقدس، نشر کتاب است. راقم این سطور به پشتوانه تجربیات اندک خود معتقد است که اگر بر همت خویش می افزودیم، می توانستیم لااقل برای هر شهید یک کتاب منتشر کنیم. این کار به هر دلیل صورت نگرفت و معلوم نیست تا دو سه دهه دیگر هم بشود به این آرزو، جامه عمل پوشانید.
خاصیت نشر کتاب این است که علاوه بر ثبت خاطرات شهدا و رزمندگان، تأثیرات تبلیغی و ترویجی را نیز به همراه دارد. ولی نباید از یاد برد که تکلیف ما در اشاعه این فرهنگ و خاطرات به جامانده از دفاع مقدس با چاپ و انتشار یک اثر به پایان نمی رسد. معرفی آثار و قابل دسترس بودن آن برای مخاطبان و علاقمندان را باید مهم ترین حلقه فرهنگی و تبلیغی نشر کتب دفاع مقدس دانست. بر اساس آمارهای موجود، کنگره بزرگداشت شهدای استان مازندران تا کنون بیش از هفتاد جلد کتاب منتشر کرده که جای بسی تقدیر و مسرّت است. اکنون وقت آن است که بپرسیم علاقمندان با مراجعه به چند کتابفروشی در سطح این استان می توانند به کتاب های موجود دسترسی پیدا کنند؟ در چند منطقه عملیاتی جنوب یا غرب کشور، ویترینی به این هفتاد اثر درباره شهدای مازندران اختصاص پیدا کرده است؟ با چند کتابفروشی معتبر در شهرهای مهم کشور برای معرفی شهدای مازندران و کتاب حماسه های آنان هماهنگی لازم به عمل آمده است؟
همچنان که در ابتدای طرح این بحث نیز گفته شد، واقعیت تلخی حکایت از آن دارد که امکانات ما برای تبدیل همه خاطرات و ناگفته های دفاع مقدس به یک اثر ماندگار با محدودیت مواجه است. اگر چه این باور، ضرورت تشکیل یک بانک ایده به منظور توجه به همه موضوعات و سوژه های دفاع مقدس در گوشه و کنار این استان لاله خیز را یادآور شده و می تواند در تشخیص اولویت برای انضباط در پرداختن به سوژه ها به ما کمک کند؛ اما نباید فراموش کرد که کمبود امکانات نمی تواند عنصری برای قطع امید ما و بی توجه به سایر توانایی ها و استعدادها تلقی شود. به کرّات جوانان متعددی را دیده ام و دیده ایم که حاضر شده اند برای حفظ و نشر فرهنگ دفاع مقدس به میدان آمده و به طور خودجوش و بی هیچ منّت و توقعی به سرمایه گذاری در این عرصه بپردازند. در صورت توجه به شبکه توزیع مناسب آثار دفاع مقدس، می توان این استعدادها را نیز به کار گرفت و سرمایه های انسانی و مادی آنان را در خدمت احیای فرهنگ جهاد و شهادت درآورد.
یکی دیگر از روش های ماندگار در ثبت نام و یاد شهدا و معارف آسمانی آنان، تشکیل موزه های دفاع مقدس در هر شهر می باشد. با این که می دانیم آن قدری از شهدای هر شهر، سند و عکس و سخن و... به یادگار مانده که می شود تعداد موزه های دفاع مقدس را به همه شهرستان ها تعمیم داد؛ اما متأسفانه توقعات مادی و بزرگ نمایی اغراق گونه از این اقدام ساده و ماندگار، باعث شده که راه اندازی موزه های شهری را سنگی بزرگ و قلّه ای دور از دسترس بدانیم. به جاست که در آستانه برگزاری انتخابات شوراهای اسلامی، به نامزدهای علاقمند به فرهنگ و معارف شهادت، پیشنهاد شود تا تأسیس موزه های کوچک آثار دفاع مقدس در حوزه های انتخابی خود را نیز در زمره برنامه ها و وعده های ممکن و انجام شدنی خویش قرار دهند.
آثار فرهنگی موجود، تنها نام و یاد تعدادی از شهدا را در برمی گیرد. برای جاودانگی نام شهدا تنها کار گسترده ای که کرده ایم تزیین برخی کوچه ها به نام زیبای آن عزیزان است که آن هم به طور کامل و جامع صورت نگرفت. قدم دیگری که می توان در این راه برداشت، کاشت درخت به یاد شهدا و نصب عنوان هر شهید با پلاکی مخصوص بر شاخسار آن است. ما هر سال فرصت روز درختکاری را بدون هیچ اقدام فرهنگی چشمگیری از دست می دهیم. آیا کار دشواری است که در یکی از محوطه های مرکزی هر شهر زمینی را به کاشت درختانی مزیّن به نام شهدای آن شهر اختصاص داد؟ این اقدام نه تنها عملی جذّاب و فرهنگی در راستای حمایت از محیط زیست است بلکه با استفاده از حسّ تجسّم گرایی مخاطب می توان ابهّت شهدای هر شهر را به رخ بیننده کشاند و احساسات او را به وجد آورد. تصور کنید وارد محوطه ای زیبا و سرسبز می شوید که به طور مثال هزار و هفتصد درخت تناور مقابل چشمتان به نمایش گذاشته شده و هر یک یادآورده سروی بی سر از بوستان عاشورای خمینی است. ابهّت انبوه این درختان، چشم شما را خیره کرده و حسّ احترامتان را نسبت به حماسه های غریبانه شیران بیشه ایثار و شهامت برخواهد انگیخت.
راقم این سطور بر آن نیست که بگوید آن چه به ذهن خودش رسیده و بر این قلم جاری می کند بهترین روش برای احیای یاد و نام شهداست؛ بلکه بر این باور است که به هر روی می توان فارغ از کلیشه های موجود به تبلیغِ گران ترین میراث فرهنگی این مرز و بوم پرداخت.
یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد استان مازندران که می تواند بضاعت ما را برای معرفی شهدای استان و حماسه های شگفت آنان افزایش دهد استفاده از نعمت دریاست. دریای خزر به زعم برخی، تبدیل به یک ظرفیت شیطانی شده است. البته بروز برخی ناهنجاری های فرهنگی در سواحل استان تا حدودی این نگاه را تقویت می نماید. با این حال راه برای تبدیل این نعمت خدادادی به یک ظرفیت الهی، بسته نیست. به طور مثال در طول فصل بهار و تابستان با تدارک امکانات اردویی می توان از پایگاه های بسیج استان های دیگر برای حضور در سواحل این استان و استفاده از آب دریا دعوت نمود. برگزاری چنین اردوهای برنامه ریزی شده ای به خصوص برای جوانان بسیجی سایر استان ها بسیار هیجان انگیز، جذّاب و نشاط آور خواهد بود. پس از تفریح این میهمانان بسیجی، می توان دست آنها را گرفت و به جنگل برد و از حماسه های نانوشته شهدای این استان در مقابل ضدانقلاب گفت. می توان از کشوری و شیرودی و بصیر و طوسی و علمدار و... گفت و آنان را در سفری به یادماندنی با نام و یاد و خاطرات مردان بی ادعای دیار ولایت آشنا نمود.
....
کارهای نشده و برزمین مانده ما یکی و دوتا نیست. در قبال شهدا بسیار بیش از آن چه که تصور می کنیم کوتاهی کرده ایم. این نوشتار برای آن بود که تلنگری باشد تا همواره خود را بدهکار شهدا دانسته و خدای ناکرده به کارهای ناچیزی که در راه ترویج فرهنگ شهادت انجام داده ایم، غرّه نشویم.
صدور حکم تعلیق یکی از اعضای شورای شهر بابل
بر اساس شنیده های موثق، ادامه فعالیت آقای الف، عضو ثابت چند دوره اخیر شورای اسلامی شهر بابل که در طول حضور ناگهانی خود در این شورا، همواره دارای حاشیه های اجتماعی و فرهنگی بوده، به اتهام مشارکت در اختلاس و ارتشا، با دستور دادستان استان مازندران به حالت تعلیق درآمده است.
این عضو شورای شهر بابل از بستگان نزدیک یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی بوده و دارای وابستگی به یکی از معروفترین کانون های قدرت و ثروت در استان مازندران و شهرستان بابل می باشد.
ظاهراً به رغم گذشت چهارروز از صدور حکم تعلیق این نماینده شورا، فرمانداری شهرستان بابل از اجرای آن طفره رفته که این تعلل از نگاه مردم این شهرستان به منزله هراس از تقابل با کانون های قدرت و ثروت تلقی گردیده است.
به منظور یادآوری برخی مسئولان نسبت به جایگاه قانون و شعائر اصیل انقلاب اسلامی که مبارزه با ویژه خواران در رأس آن بوده است گروه های مختلف از بسیجیان و امت حزب الله شهرستان بابل درصدد اتخاذ راهکاری برای واکنش به عدم اجرای حکم مذکور می باشند.
بیائید این سوءتفاهم را برطرف کنیم
اگر این سوءتفاهم برطرف شود باور کنید خیلی از مشکلات بچه های حزب اللهی و اهل مبارزه حل خواهد شد. کمی تأمل، کافی است تا ذهن ها از تاریکی سوءتفاهم ناخواسته ای که شکل گرفته بیرون بیاید، فقط اندکی تأمل.
گاهی بعضی پشت میزنشین های عزیز به خصوص در نهادهای حکومتی غیردولتی، تصورشان این است که خود و نهادشان یعنی نظام و حکومت و ولایت و... بنده های خدا، خودشان و پستشان را مساوی با نظام می پندارند و بر همین مبنا هر کس که خرده ای به آنها بگیرد را مخالف و ضدنظام فرض کرده و به خودشان به نیابت از نظام اجازه می دهند توی دهان این مخالف و منتقد بزنند.
باور کنید خیلی از این دوستان، مدعی هستند که برای شخص خودشان امتیاز ویژه ای قائل نبوده و اگر هم با فرد منتقدی ( به خصوص اگر حزب اللهی باشد) برخورد می کنند فقط و فقط به خاطر دفاع از نظام است.
آیا به نظر شما نظام مساوی است با افراد و پست هایشان؟!
اگر این طور باشد هر مسئولی جایی گندی زد باید به حساب نظام نوشت، این طور نیست؟
آیا اگر یک روحانی، خراب از آب درآمد می شود گفت حوزه علمیه خراب شده است؟
اسم این کاری که حضرات انجام می دهند پناه گرفتن پشت نظام نیست؟
واقعاً اگر کسی فدایی نظام باشد ترجیح می دهد خودش یا افراد مانند خودش، سیبل منتقدان و مخالفان قرار بگیرند اما گزندی متوجه نظام نشود. در حالی که متأسفانه گاه شاهد آن هستیم بعضی پشت میزنشین ها تا نقدی می بینند اخم در ابرو می اندازند و تغیّر می کنند که: شما با نظام مشکل دارید! چرا؟ چون از ما ایراد گرفته اید!
بگذارید با اندکی تأمل، این سوءتفاهم بزرگ برطرف شود. یک بار دیگر به پرسش هایی که طرح شد دقت کنید.
اگر مسئولان خراب باشند نظام خراب نیست. مسئولان باسلایق مختلف، می آیند و می روند اما نظام مقدس ما سرمایه ای ابدی برای همه آزادی خواهان و عدالت طلبان جبهه حقیقت است. نظام یک تفکر است که مجموعه ای از آرمان های الهی را دربر می گیرد. بهتر است اگر می خواهیم مصداقی برای تجسم نظام فرض کنیم آن را تنها در وجود ولی فقیه خلاصه بدانیم تا به خاطر برداشت ها و رفتارهای اشتباه برخی صاحب منصبان، کینه ای نسبت به نظام شکل نگیرد.
نقدها و نظرات مختلف آقا در خصوص بسیاری از مجموعه هایی که ریاستشان منصوب ایشان است نشان می دهد لزوماً هر تصمیم و اقدامی که از سوی این نهادها صورت می گیرد مورد تأیید ایشان نیست.
بیایید این سوءتفاهم بزرگ را کنار بگذاریم. ارزش نظام بالاتر از میز و صندلی امثال من است.
اگر این سوءتفاهم برطرف شود باور کنید گرفتاری خیلی از بچه های بسیجی و خط مقدمی های انقلاب، حل خواهد شد.
